Błogosławiony...

Nasze reportaże, nasze refleksje rozpoczynamy je od okolicznościowego wiersza p. Wacława Dudzika, który powstał właśnie z okazji beatyfikacji Jana Pawła II:

Błogosławiony

Kto pomyślał przed wiekami,

Że Papież zostanie z nami?

Dzisiaj to już rzeczywistość,

Dla nas wielka osobliwość.

Razem z Nim my przebywali,

„Santo Subito” –  wołali.

Dzisiaj już błogosławiony,

Na Ołtarze wyniesiony.

Papież Benedykt to sprawił,

Że na Ołtarze wystawił.

Papieża – poprzednika swego,

Dziś beatyfikowanego.

My – Papieża pokolenie,

Składamy Mu uwielbienie.

Bo Papież błogosławiony,

Będzie przez cały świat czczony.

To znak czasu, trzeba wierzyć,

I ze swym życiem się zmierzyć.

Nie wystarczy: duma, chwała,

Dla Jana Pawła pochwała.

On był największym Polakiem,

Trzeba stąpać Jego szlakiem.

To Słowianin z krwi i kości,

Doznawał wielu boleści.

Kochał Boga ponad miarę,

Bo miał bardzo mocną wiarę.

Matce Bożej się zawierzył,

Losy ludzi Jej powierzył.

„Totus Tuus” – to wezwanie,

W pamięci naszej zostanie.

Bądźmy z Nim teraz w łączności,

Nie ulegajmy słabości.

Nasze serce radość czuje,

Papieskie nauki przyjmuje.

A kto tych nauk nie ceni,

Niech się przynajmniej rumieni.

Każdy może być w potrzebie,

Zacznijmy od samych siebie.

Wspierajmy się i miłujmy,

A nie tylko obiecujmy.

Wacław Dudzik, kwiecień 2011 r.

Jak te dni przeżyliśmy w naszych wspólnotach? Oto zapowiadane sprawozdania… wiele z nich ukazało się w tygodniku polskiej emigracji „Głos Katolicki”, dlatego też przy tych relacjach odsyłamy do konkretnych numerów tego emigracyjnego periodyku…